Tags
acceptatie, acceptatiepunt, dik, geluk, grote maten, lijf, maat, pussize, ultiem, vol
Mijn lijf accepteren, trots zijn op wie ik ben, met elk gewicht is al tijden een doel in mijn leven, maar wat nu, als het je niet lukt?
Ik ben op facebook, bevriend met veel inspirerende dames, zij laten zien dat ze trots zijn, hebben geen moeite met hun rondingen en prediken dat het het beste is van je leven te genieten!
Ik vind ze prachtig, ze zijn slank , wat dikker en echt rond, in alle maten kom ik ze tegen. Deze vorm lijkt voor mij het ultieme geluk, altijd tevreden zijn met jezelf, altijd je mooie kanten zien!
Helaas moet ik bekennen, ik kan dat niet. Zeker wanneer ik op de tevredenheidsgrens balanceer of dikker ben dan dat. Het voelt soms als falen. waarom ben ik een pietlut die niet kan genieten als anderen, waarom heb ik toch nog moeite met mezelf en duidelijker nog hoe kan ik dat veranderen?
wanneer ik een probleem tegenkom heb ik 2 oplossingen, er iets aan doen of het accepteren.
Zo werkt dat met mijn gewicht ook en dus jojo ik in mijn gevoel tussen ik moet op dieet en ik moet mezelf accepteren. Een 3e mogelijkheid heb ik nog niet gevonden, misschien weet jij er een?
Inmiddels weet ik dat ik een acceptatie punt heb. Ik vind vol zijn namelijk helemaal niet zo erg. Het te vol zijn, naar mijn mening ,vind ik lastig. maar wanneer is het te?
Op het moment dat mijn lijf laat merken dat het problemen heeft met mijn gewicht is voor mij het woordje te erbij. Mijn lijf in protest, mijn gevoel niet meer positief omdat ik me beperkt ga voelen.
Heeft het ook te maken met hoe ik er uit zie?
Dat weet ik eigenlijk niet, ik merk wel dat het te maken heeft met welke kleding maat ik heb en of ik nog de leuke kleding kan kopen die ik zou willen.
Grappig eigenlijk dat zo iets oppervlakkigs als kleding mij het gevoel geeft, dat ik te dik ben. Of dat ik precies goed ben…
Waar ligt jouw tevredenheidsgrens, of ben jij met elk lijf tevreden en wat helpt jouw in dit proces?
Is het zo vreemd om jezelf tot een bepaalde maat leuk te vinden? Of ben ik daarin niet alleen?
Ik ben benieuwd naar jullie mening
Liefs Louise
Heel herkenbaar jou verhaal zou haast over mij kunnen gaan … vroeger ook gepest waardoor ik mijzelf te dik vind … Ben getrouwd en mijn man neemt mij zoals ik ben waarom kan ik dit zelf dan niet … lukt me niet om mijzelf te accepteren en afvallen wil ook niet ben een emotie eter dus tja hoeft maar iets te gebeuren en dan is het mis zoals het overlijden van mijn stiefmoeder in januari …
LikeLike
heel herkenbaar, gelukkig vinden onze mannen ons leuker dan wij onszelf vinden, soms zou ik wel door zijn ogen willen kijken….
LikeLike
Ik heb mezelf geaccepteerd… mijn lengte en mn breedte, ook mijn huid teveel en mn striemen… Soms heb ik ook momenten dat ik me minder voel, maar dat is niet erg, want die momenten gaan snel voorbij. Mooie kledij doet inderdaad veel…Ik heb nu maat 48-50… ik hou het nu wel in het oog dat het niet meer word.. Niet gemakkelijk, want ook ik ben een emo-eter.
LikeLiked by 1 persoon
wat fijn, heb je een keerpunt gehad van niet lekker in jezelf naar acceptatie? Zelf vind ik 8 -50 ook de ideale maar al zou ik met 50-52 ook al tevreden zijn… ik merk dat daar ergens mijn acceptatie punt ligt , ook vanwege het kunnen kopen van leuke dingen , al is het zoeken naar leuks ook een goede uitdaging geweest.
Liefs Louise
LikeLike