Mis ik mijn vollere lijf?

Tags

afvallen, anders, atkins, beperkt, buik, dietist, dik, dokter, eiwitrijk, energie, gbp, gek, hypoglykemie, kha, kind, koolhydraat, koolhydraat arm, kwabjes, leven, lijf, maagband, mislukt, succes, vet, vol

Het is gek, in het zwembad zijn, en niet de grootste zijn. Om me heen kijken en beseffen dat ik binnen het gemiddelde val van de volle vrouwen. Geloof me, ik ben nog steeds dik, dat is niet zomaar weg en dat hoeft ook niet.

Ik ben na mijn mislukte maagband operatie, zo klaar geweest met diëten dat ik het nooit meer wilde, “dan maar accepteren”, maar letterlijk mijn leven op het spel zetten voor een slanker lijf, vond ik belachelijk. Je zult mij ook snel horen, wanneer het gaat om het zetten van een gbp of een andere afval operatie. Ik begrijp het niet, waarom men doet aan symptoom bestrijding en niet aan zoektochten naar het echte probleem.

Wat ik ook niet begrijp is dat een dieet dat al zo oud is als het eiwit rijk en koolhydraat arme dieet, zo lang niet gebruikt werd op mensen, bij wie gewone diëten averechts werkte (diëtistes snapte niet dat ik van hun dieet aankwam, maar dat gebeurde dus wel steeds.). Ik kan er niet bij dat diëtistes in de jaren “90, 2000, 2010 tot nu , zo slecht ingelicht waren dat ze niet begrepen, dat mensen aan kwamen als ze ineens brood gingen eten.

Atkins was bekend , maar ondanks mijn klachten, is er niemand geweest die me er op gewezen heeft. Ik snap het niet dat na zeker 20 jaar hypo’s er altijd tegen me gezegd is, “je hebt geen hypoglykemie”. Ik snap het niet, dat ik zelf moet beslissen suiker uit mijn leven te bannen om er achter te komen :

• dat ik wel kan afvallen
• dat mijn hypo’s volledig  verdwijnen.

Ik ben bij 2 diëtistes geweest voor specifiek de hypoglykemie, de eerste 2009 wist letterlijk niks. Daarna ben ik lange tijd niet heen gegaan want ik had echt geen vertrouwen meer.

de 2e in 2013 vond en vind ik erg goed, werd me aangeraden door een dokter die me eindelijk wel serieus nam. maar helaas is het oer dieet voor mij niet voldoende want ook de natuurlijke suikers geven mij een hypo.

Dus uiteindelijk, na het bannen van suikers en koolhydraat rijke producten blijkt dat wat zelfs een maagband niet kan , wel mogelijk is.

Ik ben flabbergasted, ik snap het niet en ik begrijp ook niet wat er met me gebeurt.

Ik krijg weer energie, ik kan weer lopen, in ieder geval verder dan naar de wc. Ik heb energie om de hele dag wakker te blijven. en ik val af. Niet een beetje maar inmiddels al 26 kilo. (in 6 maanden)

Vandaag besefte ik dat er gewoon een stuk weg is. ik heb geen dikke buik meer, er is een zwemband verdwenen, letterlijk mijn stootbumper. Door negatief te denken en me als lelijk op te stellen ben ik lange tijd onzichtbaar geweest, daar komt nu verandering in, ik wordt opgemerkt , door mensen om me heen, door andere mannen, door kinderen wordt ik anders bekeken. Iedereen lijkt op een of andere manier te ontdekken dat ik besta.

Ik hoor mensen al zeggen , dat ik zelfverzekerder ben geworden, maar dat is het niet , ik ben nog steeds dezelfde ik, voel me alleen meer mezelf, hoe ik er uit zie heb ik amper door, vooral in het zwembad voelt het alsof er een deel van mijn lijf mist, geen zij kwabjes waardoor mijn armen krom staan, geen dikke zwemband, maar een gewoon buikje. Borsten die liever naar beneden kijken omdat ze al half leeg gelopen zijn. Nee,mijn lijf is anders , maar ik vind het niet zozeer mooier of zo.

Ik voel me anders, dat is belangrijk, energie. niet meer 3x per dag vechten tegen het gevoel dat je moet flauw vallen, dat is wat ik gewonnen heb. Meer ondernemen met mijn zoontje, meer leven en genieten, van wat ik wel kan. en gewoonweg meer kunnen.  Ik mis mijn volle lijf niet, langzaam komt het besef dat er echt iets verandert.

Ik snap het niet dat, na alles wat ik geprobeerd heb dit wel lukt, maar ik blijf erbij dik zijn is een symptoom en als je het basis probleem vind. Misschien is het dan wel mogelijk om je symptoom te overwinnen. Bij mij was dat de hypoglykemie de voor eetbuien en flauwtes zorgde voor een slechte energie. B12 die voor tekorten zorgden op allerlei neurologisch en psychisch gebied, vit D die ook mijn energie weg haalde.

Alle stukjes lijken op hun plekje te vallen, dit is het eten wat ik lekker vind waar ik me goed bij voel, dat mensen het niet kunnen volhouden snap ik niet, het is heerlijk, maar misschien past het gewoon bij mij.

Ik werd van de week gevraagd hoe ver ga je. Eerlijk heb ik geen idee , ik hoop niet te slank te worden, want ik vind vollere vrouwen gewoon mooier, daarom ben ik inmiddels aan het experimenteren. Waar kan mijn lijf tegen en waar kan mijn lijf niet tegen, suikervrije chocolade ging goed, watermeloen en andere meloen gaat ook goed, ook al zit daar meer in dan bij kha is toegestaan. daar en tegen soya melk met toegevoegde suikers ga ik meteen de hypo in terwijl er maar 3 gram koolhydraten per 100 ml inzit. Zo gaan we steeds meer dingen proberen. Ik heb mijn draai gevonden en heb meer ruimte in mezelf heb voor mijn zoon, maar ook letterlijk meer tijd zodat ik meer dingen met hem kan doen als voorheen. Dat maakt mij gelukkig en gelukkig zijn blijft mijn keuze!

Wat maakt jou gelukkig?

Liefs Louise

(Dit dieet werkt voor mij omdat het mijn symptomen aanpakt dat wil niet zeggen dat het een wonder dieet voor iedereen is!)

 

 

Niemand heeft mij gevraagd waarom ik eet, hoe kan dat toch?

Tags

acceptatie, dietist, eetbui, eetrpobleem, eten, therapie, waarom, wat

Eetproblemen, het is een complex gegeven, al vanaf mijn kindheid liep ik de deur plat bij diëtisten. Daarna, bij de aanvraag voor de maagband, weer allerlei mensen gezien , maar niemand stelde mij de vraag “waarom eet je?. Pas toen ik mijn maagband leeg had laten halen vanwege complicaties, ging ik mezelf die vraag stellen.

 

Waarom eet ik?

Was eten mijn emotionele vriend in moeilijke tijden, mijn maagband leerde mij anders! Eten was moeilijk, pijnlijk en had vaak lang nog gevolgen. Ik werd mij daardoor meer en meer bewust van de lichamelijke en geestelijke invloeden op mijn eetpatroon.

Waarom eet ik, is mij nooit gevraagd , geen enkele diëtist of dokter heeft er aan gedacht, dat de waarom vraag zo belangrijk is. Misschien, ben ik juist de verkeerde mensen tegen gekomen? Of is die vraag aan jullie ook niet gesteld?

Inmiddels is de vraag waarom ik eet de leidraad in mijn eet patroon.

Ik heb 2 redenen:

• Lichamelijke behoefte
• Psychische behoefte

De Lichamelijke behoefte, is voor mij de belangrijkste! Ik ben er achter gekomen dat mijn lijf niet op elk moment eten verlangt , ik eet ook al lang niet meer 3x per dag maar meer om de 2 uur.

Ik start met een licht ontbijt, iets wat mij niet tegen werkt in hoe ik me voel, of wat ik nog moet gaan doen. Wanneer ik een zwaarder ontbijt neem, geeft mijn lijf eerder aan, dat ik iets nodig heb.

Hoe dat dan voelt?

Bij mij komen letterlijk lichamelijke reacties naar boven, ik ga trillen, voel me zwakker worden, moe/uitgeput. letterlijk gezegt ik ben moe. Zou ik hier geen gehoor aan geven dan komt er een eetbui. dus is het belangrijk optijd te gaan eten.  Niet eten werkt averecht en wekt juist eetbuien op.

De lichamelijke vraag, is volgens mij gewoon een wisselwerking tussen suikers en vetten en de energie die je binnen krijgt en gebruikt , als er iemand is die daar info over heeft dan sta ik daar voor open!

Bij alle diëtistes kreeg ik eerst de vraag wat ik at en werden daarna voor hen wenselijke producten toegevoegd, dan moet je brood eten en dan moet je een tussendoortje en dat is het beste moment voor fruit. Werkt dat voor jullie wel? Voor mij werkte het niet, al die verschillende dingen hadden gekke uitwerkingen op mijn lichaam, waardoor ik mij vaker slechter ging voelen, dan beter en dat maakte dat ik diëten niet vol kon houden.

inmiddels zijn vele producten zoals brood en ander koolhydraatrijk eten op mijn “do not eat list” gekomen, gewoon omdat ik er ziek van wordt.

Psychische behoefte

De andere reden om te gaan eten is de emotionele voldoening, het weg eten van emoties en het troost eten. Grappige is dat het me voornamelijk gebeurd, wanneer ik mezelf die dag heb voorgenomen, bepaalde zaken niet te eten, het nee wekt emoties op, die mij willen laten eten.

Daarnaast heeft voedsel een bepaalde voldoening factor en werkt het voor mij om iets anders/ gezonders te eten met de zelfde voldoeningsfactort.

Zo zijn bij mij smoothies en soep erg geliefd. een smoothy, is een smaak explosie en eet ik vaak ipv snoep chocolade of zo en soep, is een warme knuffel van binnen, bij moeilijke periodes eet ik meer soep.

Kiezen wat je eet is natuurlijk belangrijk, maar er is meer dan dat, je kan voor elk voedsel wel iets vinden wat bij jou een zelfde voldoeningsfactor heeft , nog een voorbeeld is dat ik chips vervang voor een salade van komkommer, tomaat en feta .

Op die manier probeer ik toch gehoor te geven aan mijn emotionele eet behoefte zonder er meteen iets heel ongezonds van te maken.

Wat mijn hoofd echt niet begrijpt is, waarom heeft niemand mij gevraagd waarom ik eet, de connectie met jezelf, de behoeftes die je als individu hebt, zijn toch veel belangrijker dan een voorgeprogrammeerd lijstje van de dietiste?

Waar zijn de eet therapieën en waarom zijn die niet gerelateerd op de waardes in je bloed, op duidelijke signalen, dat bepaalde zaken voor de een wel werken en voor de ander niet?

Hoe is dat voor jou? heb jij al eens stil gestaan bij de vraag:” waarom eet ik eigenlijk?” en ben je dit ook in de hulpverlening tegen gekomen? Misschien heb ik het gewoon niet getroffen, met mijn persoonlijke hulpkanalen

Liefs Louise