op Avontuur in een Grijze Aliexpress Tuniek

Tags

3 xl, aliexpress, avontuur, barbara, contact, dik, fijn, genieten, grijs, grote, haarlem, herfst, kant, leven, maten, mooi, mystorybook, ontmoeting, plus, size, tuniek, verhalen

Op avontuur: Hand in hand de seizoenen door

Een grappig gegeven. Door het volgen van mijn verhalen op Louise haar website lopen we ongemerkt samen de seizoenen door. Verandert de tijd. De omgeving waarin we ons bevinden. We groeien, we beleven, we verreiken. Samen op avontuur. Jij en ik. Babbelend. Arm in arm lopend door een herfstlandschap. Als de volwassen vrouwen die we zijn en soms met een kinds randje, wanneer ik tegen een hoop met bladeren schop om die rond te laten dwarrelen of door de plassen regenwater banjer. Dat ben ik: vrouw maar niet helemaal.

Het verhaal dat ik vertel

Verhalen vertellen kan ik, mijn bron is onuitputtelijk. Ons gesprek is in het begin wellicht wat eenzijdig omdat ik door blijf ratelen. Het betekent echter niet dat ik niet kan luisteren of kan observeren. Ook jij hebt een verhaal te vertellen. Waarschijnlijk vind ik jouw verhaal zelfs interessanter dan mijn eigen verhaal omdat het mij nog onbekend is. Wie ben je, wat zijn jouw keuzes geweest en waarom maakte je die keuzes. Hoe sta je in het leven en wat heeft je gevormd?

Samen door de herfst, het oppikken van de zonnestralen die ons nog zijn gegund. Even denk ik aan mijn recensie over mijn AliExpress kledingstuk. Wat zegt een kledingstuk over mij. Kun jij mij door mijn kleding net zo goed leren kennen als door het voeren van een gesprek op een mooie herfstdag? Ik weet dat ik jouw probeer te doorgronden door wat je draagt. Ben jij anders-dan-anders. Ben jij comfi-cosy in je favo jeans en shirt of in een retro-jurk? Een bewust gekozen outfit of vluchtig bij elkaar geraapt op de ochtend van onze afspraak? Wat jij draagt zal voor een vreemde een deel zijn van het beeld dat wordt gevormd. Hoe bewust ga je hiermee om? Hoeveel laat jij van je zien doormiddel van je voorkomen?

Het stukje verleden

In een vorig leven, het leven dat in tijd het meest van mij afstaat gebruikte ik kleding als een masker. Probeerde door mijn kleding uit te stralen wat ik in het echte leven niet was. Zelfverzekerd. Bewust van wie ik was. Kleding zorgde dat ik me minder geintimideerd voelde door een omgeving die veel wereldwijzer leek dan dat ik was. Of een omgeving die mij afviel door het feit dat ik Obees ben en was. Als tienermeisje werden outfits voor familiefeestjes weken, zo niet maanden van te voren gepland. Waar zag ik er het slankst in uit, wat verbloemde mijn minpunten het meest en waar voelde ik mezelf het beste in. Een masker kan helpen. Natuurlijk, en masker is veilig, maar neemt een masker weg WAT je werkelijk bent… Of WIE je werkelijk bent maar eigenlijk niet wil zijn.

Ontdekkingen

Op de school waar ik leerde ontwerpen ontdekte ik dat je door kleding een stukje identiteit creeert. Steeds meer werd wie ik wilde zijn, ondersteund door de kleding die ik droeg. Ik mocht er zijn. Ik was anders, als in; te zwaar, maar dat ontnam mij het recht op een eigen identiteit niet. Meer en meer zag ik in dat anders zijn niet een reden was om me minder te voelen. Dat ik uit het ‘anders zijn’ ook kracht kon putten.

…Zo zal je mij leren kennen als we tijdens onze herfstwandeling in het zonnetje lopen. Anders… ja wellicht, maar altijd trouw aan mijn eigen identiteit.

Ik draag mijn grijze tuniek met wit kant in maat 3xl. Gelukkig een 3xl want deze sluit mooi aan bij de buste. Een maat groter had wijd en vormeloos geleken. Er zit geen rek in de stof wat het opmeten van je omvang noodzakelijk maakt voor als je dit item zou willen bestellen. Qua draagcomfort: op een warme herfstdag vond ik het tuniek een beetje ‘zweterig’. Er zal dus iets synthetisch in zitten al kon ik dat niet terug vinden in de beschrijving. Maar ach.. een leuk kledingstuk waarin ik me absoluut mezelf voel, zonder masker..

Op avontuur: Hand in hand de seizoenen door

Een grappig gegeven. Door het volgen van mijn verhalen op Louise haar website lopen we ongemerkt samen de seizoenen door. Verandert de tijd. De omgeving waarin we ons bevinden. We groeien, we beleven, we verreiken. Samen op avontuur. Jij en ik. Babbelend. Arm in arm lopend door een herfstlandschap. Als de volwassen vrouwen die we zijn en soms met een kinds randje wanneer in tegen een hoop met bladeren schop om die rond te laten dwarrelen of door de plassen regenwater banjer. Dat ben ik: vrouw maar niet helemaal.

Het verhaal dat ik vertel

Verhalen vertellen kan ik, mijn bron is onuitputtelijk. Ons gesprek is in het begin wellicht wat eenzijdig omdat ik door blijf ratelen. Het betekent echter niet dat ik niet kan luisteren of kan observeren. Ook jij hebt een verhaal te vertellen. Waarschijnlijk vind ik jouw verhaal zelfs interessanter dan mijn eigen verhaal omdat het mij nog onbekend is. Wie ben je, wat zijn jouw keuzes geweest en waarom maakte je die keuzes. Hoe sta je in het leven en wat heeft je gevormd?

Samen door de herfst, het oppikken van de zonnestralen die ons nog zijn gegund. Even denk ik aan mijn recensie over mijn AliExpress kledingstuk. Wat zegt een kledingstuk over mij. Kun jij mij door mijn kleding net zo goed leren kennen als door het voeren van een gesprek op een mooie herfstdag? Ik weet dat ik jouw probeer te doorgronden door wat je draagt. Ben jij anders-dan-anders. Ben jij comfi-cosy in je favo jeans en shirt of in een retro-jurk? Een bewust gekozen outfit of vluchtig bij elkaar geraapt op de ochtend van onze afspraak? Wat jij draagt zal voor een vreemde een deel zijn van het beeld dat wordt gevormd. Hoe bewust ga je hiermee om? Hoeveel laat jij van je zien doormiddel van je voorkomen?

Het stukje verleden

In een vorig leven, het leven dat in tijd het meest van mij afstaat gebruikte ik kleding als een masker. Probeerde door mijn kleding uit te stralen wat ik in het echte leven niet was. Zelfverzekerd. Bewust van wie ik was. Kleding zorgde dat ik me minder geintimideerd voelde door een omgeving die veel wereldwijzer leek dan dat ik was. Of een omgeving die mij afviel door het feit dat ik Obees ben en was. Als tienermeisje werden outfits voor familiefeestjes weken, zo niet maanden van te voren gepland. Waar zag ik er het slankst in uit, wat verbloemde mijn minpunten het meest en waar voelde ik mezelf het beste in. Een masker kan helpen. Natuurlijk, en masker is veilig, maar neemt een masker weg WAT je werkelijk bent… Of WIE je werkelijk bent maar eigenlijk niet wil zijn.

Ontdekkingen

Op de school waar ik leerde ontwerpen ontdekte ik dat je door kleding een stukje identiteit creeert. Steeds meer werd wie ik wilde zijn, ondersteund door de kleding die ik droeg. Ik mocht er zijn. Ik was anders, als in; te zwaar, maar dat ontnam mij het recht op een eigen identiteit niet. Meer en meer zag ik in dat anders zijn niet een reden was om me minder te voelen. Dat ik uit het ‘anders zijn’ ook kracht kon putten.

…Zo zal je mij leren kennen als we tijdens onze herfstwandeling in het zonnetje lopen. Anders… ja wellicht, maar altijd trouw aan mijn eigen identiteit.

Ik draag mijn grijze tuniek met wit kant in maat 3xl. Gelukkig een 3xl want deze sluit mooi aan bij de buste. Een maat groter had wijd en vormeloos geleken. Er zit geen rek in de stof wat het opmeten van je omvang noodzakelijk maakt voor als je dit item zou willen bestellen. Qua draagcomfort: op een warme herfstdag vond ik het tuniek een beetje ‘zweterig’. Er zal dus iets synthetisch in zitten al kon ik dat niet terug vinden in de beschrijving. Maar ach.. een leuk kledingstuk waarin ik me absoluut mezelf voel, zonder masker..

Grijze Tuniek Aliexpress

Advertenties

Het mooiste wat je kan worden is jezelf!

Tags

acceptatie, anders, dieet, dik, gelukkig, gezond, jezelf, keuze, leven, liefde, maatschappij, mooiste, oordeel, persoonlijk, vet, worden, zijn

Ja ik ervaar druk om me heen, druk van de maatschappij, om te zijn zoals zij mij het liefste zien, netjes, burgerlijk gekleed,  een maatschappelijk geaccepteerde baan en relatie en het liefste ook nog slank.

zoals jullie weten pas ik niet in dit plaatje, ik ben geen van allen, en meestal maakt me dat niet uit, Ik ben namelijk wel trots op wie ik wel ben, excentriek, creatief, origineel en een volle vrouw!

Er is niks mis mee om, een van die 4 te zijn, zoals ik al zei, ik ben trots op wie ik ben , en de ene eigenschap staat niet los van de ander, toch wanneer ik afval ben ik niet ineens een ander mens, of denk jij van wel?

Ja ik ben afgevallen, ik volg een dieet en ook dat lijkt in de sociale media niet geaccepteerd. Als volle vrouwen blogger , moet je toch niet je gewicht willen verliezen! kun je het toch niet maken om over diëten te praten, want het enige wat wel goed is, is dat je jezelf accepteert!

Zien jullie ook hoe krom dit klinkt? Op de een of andere manier, is het bloggen over zelf acceptatie een reden om niet te diëten en het daar niet over te hebben, want diëten is fout, werkt vaak averecht en de meeste mensen komen weer aan. Jep, die zinnen ken ik van binnen en van buiten en toch ben ik op dieet gegaan . Waarom?

Ik was ziek, ik blijk een suiker intolerantie te hebben, dat mijn eetbuien opwekte. Ik had ongeveer 3x per dag een hypo en kan mijn herinneringen daaraan terug voeren tot mijn 18 e verjaardag. De psychiatrie dacht toen, dat ik een dissociatie had omdat ik letterlijk in een eetbui mijn bewustzijn verloor. Gelukkig is het niet iets psychisch, maar gewoon een lijfelijke reactie op het innemen van suikers en koolhydraten.

Inmiddels ben ik 41 en heb ik ontdekt waar het door komt. de hypo’s wekken de behoefte aan zoetigheid op en als ik die niet neem kan ik flauw vallen. Mijn dieet is dus om me goed te voelen, niet meer ziek. Werkelijk ik voel me geweldig, ik wist niet dat dat mogelijk was!

Diëten is niet alleen iets dat je doet om af te vallen, maar dat wordt door de groep die anti dieet is vaak vergeten, Diëten doe je om je beter te voelen, om een probleem dat je hebt met je lijf op te lossen.

Ik heb heel veel geblogd over zelf acceptatie, die heb ik nooit helemaal gevonden, maar ik weet ook dat diëten me daar niet in gaat helpen.

Er zullen altijd stukken zijn aan mij die ik niet volledig kan accepteren. Dat zit in me, dat is mijn verleden dat ik met me mee voer. Wanneer dik zijn geen issue meer is komt er iets anders,  pukkels misschien, het feit dat ik ouder wordt. Zo zijn er meer dingen te vinden.

Acceptatie gaat met ups en downs, er is altijd een issue om aan te werken. Ik doe dat door niet in de veilige zone te blijven, maar mezelf uit te dagen. Ik loop met gekke leggings, in badpak, of ik trek een kleur aan waar ik zelf aan moet wennen.

Het feit dat de maatschappij een druk op je legt hoe je moet zijn, kan een beperking zijn, aan de andere kant, kun je er gewoon tegen in gaan, want deze wereld is het mooiste wanneer we haar diversiteit kunnen zien. Je zelf zijn kost misschien moed, kost misschien heftige gesprekken met mensen die het moeilijk kunnen begrijpen en zichzelf nog niet kunnen zijn, maar jezelf zijn en jezelf laten zien is een van de belangrijkste dingen in je leven, want in mijn ogen ben je het mooist wanneer je jezelf bent.

Daarom is het ook en persoonlijke keuze, een persoonlijk gevoel, ben je het niet eens met mensen kun je er over praten, maar mensen afschrijven omdat ze anders zijn , andere ideeën hebben of een andere  levensvreugde , zou jou alleen maar beperken. Het is de diversiteit in de wereld die het mooi maakt interessant! Duik niet weg voor mensen die anders zijn, oordeel niet over ze. Maar omarm ze en realiseer dat het ook voor jou geld, je bent het mooiste wanneer je jezelf bent.

En ligt dit niet in je straatje prima, maar oordeel dan niet over mij, mijn lijf of mijn gedrag!

Hoe zie jij jezelf, durf jij al jezelf te zijn?

Liefs Louise

 

Mis ik mijn vollere lijf?

Tags

afvallen, anders, atkins, beperkt, buik, dietist, dik, dokter, eiwitrijk, energie, gbp, gek, hypoglykemie, kha, kind, koolhydraat, koolhydraat arm, kwabjes, leven, lijf, maagband, mislukt, succes, vet, vol

Het is gek, in het zwembad zijn, en niet de grootste zijn. Om me heen kijken en beseffen dat ik binnen het gemiddelde val van de volle vrouwen. Geloof me, ik ben nog steeds dik, dat is niet zomaar weg en dat hoeft ook niet.

Ik ben na mijn mislukte maagband operatie, zo klaar geweest met diëten dat ik het nooit meer wilde, “dan maar accepteren”, maar letterlijk mijn leven op het spel zetten voor een slanker lijf, vond ik belachelijk. Je zult mij ook snel horen, wanneer het gaat om het zetten van een gbp of een andere afval operatie. Ik begrijp het niet, waarom men doet aan symptoom bestrijding en niet aan zoektochten naar het echte probleem.

Wat ik ook niet begrijp is dat een dieet dat al zo oud is als het eiwit rijk en koolhydraat arme dieet, zo lang niet gebruikt werd op mensen, bij wie gewone diëten averechts werkte (diëtistes snapte niet dat ik van hun dieet aankwam, maar dat gebeurde dus wel steeds.). Ik kan er niet bij dat diëtistes in de jaren “90, 2000, 2010 tot nu , zo slecht ingelicht waren dat ze niet begrepen, dat mensen aan kwamen als ze ineens brood gingen eten.

Atkins was bekend , maar ondanks mijn klachten, is er niemand geweest die me er op gewezen heeft. Ik snap het niet dat na zeker 20 jaar hypo’s er altijd tegen me gezegd is, “je hebt geen hypoglykemie”. Ik snap het niet, dat ik zelf moet beslissen suiker uit mijn leven te bannen om er achter te komen :

• dat ik wel kan afvallen
• dat mijn hypo’s volledig  verdwijnen.

Ik ben bij 2 diëtistes geweest voor specifiek de hypoglykemie, de eerste 2009 wist letterlijk niks. Daarna ben ik lange tijd niet heen gegaan want ik had echt geen vertrouwen meer.

de 2e in 2013 vond en vind ik erg goed, werd me aangeraden door een dokter die me eindelijk wel serieus nam. maar helaas is het oer dieet voor mij niet voldoende want ook de natuurlijke suikers geven mij een hypo.

Dus uiteindelijk, na het bannen van suikers en koolhydraat rijke producten blijkt dat wat zelfs een maagband niet kan , wel mogelijk is.

Ik ben flabbergasted, ik snap het niet en ik begrijp ook niet wat er met me gebeurt.

Ik krijg weer energie, ik kan weer lopen, in ieder geval verder dan naar de wc. Ik heb energie om de hele dag wakker te blijven. en ik val af. Niet een beetje maar inmiddels al 26 kilo. (in 6 maanden)

Vandaag besefte ik dat er gewoon een stuk weg is. ik heb geen dikke buik meer, er is een zwemband verdwenen, letterlijk mijn stootbumper. Door negatief te denken en me als lelijk op te stellen ben ik lange tijd onzichtbaar geweest, daar komt nu verandering in, ik wordt opgemerkt , door mensen om me heen, door andere mannen, door kinderen wordt ik anders bekeken. Iedereen lijkt op een of andere manier te ontdekken dat ik besta.

Ik hoor mensen al zeggen , dat ik zelfverzekerder ben geworden, maar dat is het niet , ik ben nog steeds dezelfde ik, voel me alleen meer mezelf, hoe ik er uit zie heb ik amper door, vooral in het zwembad voelt het alsof er een deel van mijn lijf mist, geen zij kwabjes waardoor mijn armen krom staan, geen dikke zwemband, maar een gewoon buikje. Borsten die liever naar beneden kijken omdat ze al half leeg gelopen zijn. Nee,mijn lijf is anders , maar ik vind het niet zozeer mooier of zo.

Ik voel me anders, dat is belangrijk, energie. niet meer 3x per dag vechten tegen het gevoel dat je moet flauw vallen, dat is wat ik gewonnen heb. Meer ondernemen met mijn zoontje, meer leven en genieten, van wat ik wel kan. en gewoonweg meer kunnen.  Ik mis mijn volle lijf niet, langzaam komt het besef dat er echt iets verandert.

Ik snap het niet dat, na alles wat ik geprobeerd heb dit wel lukt, maar ik blijf erbij dik zijn is een symptoom en als je het basis probleem vind. Misschien is het dan wel mogelijk om je symptoom te overwinnen. Bij mij was dat de hypoglykemie de voor eetbuien en flauwtes zorgde voor een slechte energie. B12 die voor tekorten zorgden op allerlei neurologisch en psychisch gebied, vit D die ook mijn energie weg haalde.

Alle stukjes lijken op hun plekje te vallen, dit is het eten wat ik lekker vind waar ik me goed bij voel, dat mensen het niet kunnen volhouden snap ik niet, het is heerlijk, maar misschien past het gewoon bij mij.

Ik werd van de week gevraagd hoe ver ga je. Eerlijk heb ik geen idee , ik hoop niet te slank te worden, want ik vind vollere vrouwen gewoon mooier, daarom ben ik inmiddels aan het experimenteren. Waar kan mijn lijf tegen en waar kan mijn lijf niet tegen, suikervrije chocolade ging goed, watermeloen en andere meloen gaat ook goed, ook al zit daar meer in dan bij kha is toegestaan. daar en tegen soya melk met toegevoegde suikers ga ik meteen de hypo in terwijl er maar 3 gram koolhydraten per 100 ml inzit. Zo gaan we steeds meer dingen proberen. Ik heb mijn draai gevonden en heb meer ruimte in mezelf heb voor mijn zoon, maar ook letterlijk meer tijd zodat ik meer dingen met hem kan doen als voorheen. Dat maakt mij gelukkig en gelukkig zijn blijft mijn keuze!

Wat maakt jou gelukkig?

Liefs Louise

(Dit dieet werkt voor mij omdat het mijn symptomen aanpakt dat wil niet zeggen dat het een wonder dieet voor iedereen is!)

 

 

Gelukkig zijn is een keuze deel 4: Gelukkig zijn is gelijk aan lef hebben en lef hebben is gelijk aan leven

Tags

depressief, dik, een, geluk, gelukkig, is, keuze, lef, leren, leven, nee, plussize, vol, zijn

In deze blog beschrijf ik mijn  persoonlijke gevoelens en ervaringen op weg naar geluk.

In mijn vorige blog had ik het over nee zeggen, waarom het belangrijk was, het brengt je namelijk bij jezelf, je krijgt ruimte om jezelf te zijn en belangrijke vragen aan jezelf te stellen.

Onbeperkte mogelijkheden

Waar vroeger de mogelijkheden beperkt waren, doordat je deed wat van je verwacht werd, brengt nee, je op een plaats die er voor zorgt, dat je je gaat afvragen wat je zelf eigenlijk wil, werkelijk wil. Wat is in dit leven voor jou belangrijk.

Voor dat ik”nee” leerde zeggen werd mijn leven bepaald, door de maatschappij, wat zij van me verwachte, de cultuur, hoe men een leven zou moeten invullen, mijn familie en waar ik mee opgegroeid ben, veel van die zaken zijn goed, maar toch is het fijn om mezelf te kunnen vinden.

Bij elke “nee” die ik zei ervoer ik ruimte, letterlijk lucht, Het “nee”  mogen zeggen, het gevoel om controle te krijgen over mijn eigen leven, was werkelijk bevrijdend.

Toch gaf het een leegte, want wat komt er na de nee?

Juist! Plannen, wensen gedachten. Dat was het moment, dat ik besefte dat ik voor geluk kon kiezen, ik had zogezegd, de zooi aardig opgeruimd, door tegen de dingen die ik niet wilde nee te zeggen, het enige wat ik nog hoefde te doen, was “ja” zeggen tegen dat wat ik wilde.

Iedereen wilde iets anders, maar na 10 jaar depressie en alle gedoe daar omheen, had ik altijd maar een droom, ik wilde gelukkig dood gaan, geluk is mijn hoogste doel geweest, voor iemand die altijd ongelukkig was, nooit ergens bij hoorde, (voor mijn gevoel), nooit iets goed deed, alles mislukte, was het grootste doel om in reine te komen met mezelf, en te kunnen beslissen over mijn eigen geluk.

Nee zeggen , maakte dat voor mij mogelijk, want eindelijk na lange tijd kon ik ja zeggen tegen geluk.

Hoe dat werkt?

Geluk kiezen, doe je op de lange termijn, ja en nee zijn vluchtige keuzes, en die worden vaak maar in een moment gemaakt, ik kies niet zo snel meer in het moment , ik laat er soms weken overheen gaan, voor ik iets werkelijk kies.

Niet dat ik dan niks doe, ik probeer zo veel mogelijk te ontdekken, uit te vinden, te praten, les te krijgen van de mensen om me heen, over het onderwerp waarover ik wil beslissen. Dan neem ik vaak ook nog de beslissing, die niet de makkelijkste is, maar die wel de meeste kans heeft op geluk.

In de afgelopen jaren heb ik begrepen dat gelukkig zijn, gelijk is aan lef en lef is gelijk aan leven. Zonder een van beide leef je niet werkelijk, maar wordt je geleefd, door je omgeving, door de behoefte van de maatschappij, door wat je is aangeleerd.

Gelukkig zijn, is het leven aangaan

kiezen voor wat jou gelukkig maakt. Dingen doen die je moeilijk vind. Maar wel de moeite waard! Ik heb nooit verteld dat het eenvoudig is, gewoon kiezen voor je geluk! Het is een van de moeilijkste dingen, want om werkelijk gelukkig te zijn, kom je je grootste angsten tegen. Angsten die je moet aangaan. Dingen die je moet doen, omdat je weet dat je het jezelf anders nooit zult vergeven.

Wanneer je daar komt leef je niet meer vanuit je verstand, maar vanuit je hart. Je ontmoet mensen die je raken, je doet dingen die voelen alsof ze zo moeten zijn en alles lijkt ineens met elkaar verbonden. Dat is het moment dat ik besefte ik leef.. Zo simpel en eigenlijk alleen door dat ene woordje, zo klein, met zoveel kracht. Het woordje Nee

In de volgende blog ga ik het stukje angst bespreken.

Heb jij je al wel eens helemaal verbonden gevoeld met alles om je heen?

Liefs Louise

 

Andere blogs uit de serie Gelukkig zijn is een keuze:

Wat is geluk

Controle is een illusie

Nee zeggen

Geluk is lef, lef is leven.

Angst

Elke keuze heeft invloed op je toekomst.

Stap voor stap op weg naar geluk

 

 

Respect

Tags

delen, dik, gedicht, gelukkig, grroot, leven, mooi, ongelukkig, respect, uiten., vol

Het is al een tijd geleden, dat mijn  gevoel me zo in de weg zat, dat het een weg naar buiten zocht door middel van gedichten.

Gedichten om me te uiten, te voelen, te verwoorden wat ik meemaak.

Respect, voor mij  een mooie herinnering, omdat ik nu weet wat ik miste en dat heeft alles anders gemaakt.

Weet jij waar ik het over had?

Liefs Louise

Je bent afgevallen… en dan ga je dikke mensen pesten?

Tags

acceptatie, afvallen, beautiful, body, dik, dusn, gedrag, geeft, gevoel, leven, mensen, onzeker, pesten, praten, reflectie, samen, verandering

Waarom doe je dat?

Ik verbaas me er altijd over, pest gedrag, waarom zou je mensen gaan pesten. Meestal zegt het meer over jezelf, dan dat het zegt over de persoon, die je pest.

Laten we beginnen bij het begin.

Wat knap dat je bent afgevallen, Dat zegt echter niets over andere dikkere mensen, dat ze ook makkelijk af kunnen vallen, of dat ze dat zouden willen. Afvallen en op dieet gaan, een operatie of op wat voor manier ook, is een persoonlijke keuze. Dat niet iedereen dezelfde keuze maakt als jij, zul je moeten respecteren! Iemand vertellen dat ze moeten afvallen, dat ze dat wel kunnen of dat ze dat in jouw ogen zouden moeten, kan als zeer kwetsend ervaren worden!

Afvallen maakt niet gelukkig!

Natuurlijk afvallen doet iets met je, Persoonlijk merk ik dat ik meer energie heb, dat alles me lichter valt en dat ik me makkelijker beweeg, dat zijn de puur lichamelijke ervaringen. geestelijk is het vaak veel lastiger. Afvallen veranderd namelijk niks in je hoofd. Ben je altijd bezig geweest met:”Ik ben dik dus ongelukkig.” Zul je niet ineens gelukkig worden, wanneer je slanker bent. In tegen deel, veel mensen raken in de war wanneer ze er achter komen dat het afvallen, hun hoofd niet veranderd.

Gelukkig zijn, zit niet in je lijf. Gelukkig zijn, zit in je hoofd en hoe je in het leven staat, daar zijn handvatten voor die je kunnen helpen dat te veranderen maar, een dieet is er daar niet een van!

Gelukkig zijn met een vol lijf, is het zelfde als gelukkig zijn wanneer je slanker bent. Geluk is hoe je in het leven staat en niet met hoeveel kilo’s je dat doet.

Verwarrend?

Het kan verwarrend voor je zijn. al die moeite om af te vallen , maar je bent nog steeds in je hoofd een volle vrouw, je hebt nog steeds dezelfde oordelen, als toen je nog dik was, en veel mensen hebben er moeite mee, zichzelf te zien als iemand die slanker is.

ja ik weet het, de geest doet gekke dingen met je. Praat er over met de mensen om je heen, laat ze weten hoe je je voelt, want je zal waarschijnlijk een manier zoeken om hier mee om te gaan. Het helpt echt niet, om al die onzekerheid dan maar op een dikke persoon te plakken.

Pestgedrag…

waarschijnlijk heb je het zelf niet door, dat je pestgedrag vertoont. Want wat is pesten, iemand expres naar beneden halen. Toch merk ik zelf, bij sommige afgevallen mensen, dat ze hun opmerkingen en gedachten gangen heel normaal vinden. Dat ze hardop afvragen of een dame wel in een stoel past, zegt meer over de gedachten die ze vroeger over zichzelf hebben , dan dat het wat zegt, over een negatief gevoel, dat ze bij die vrouw hebben.

Zo zijn eigenlijk alle opmerkingen van de “pesters” terug te leiden naar hun eigen gevoel en onzekerheid.

Is het dan aan ons om ze te ver- en be-oordelen?

Zelf zou ik het fijner vinden, wanneer we het gesprek met elkaar aangaan. Afvallen veranderd misschien je uiterlijk en hoe de maatschappij naar je lijkt, het veranderd je niet meteen als persoon. Wel kan het er voor zorgen, dat je je onzekerheden in plaats van op jezelf , op bijvoorbeeld je vriendinnen, of op onbekende projecteert.

Aan ons dikkere dames, is het denk ik om een spiegel te zijn! Laat zien wat mensen doen en wat het met jou doet. Vaak kom je er achter dat het helemaal niet negatief bedoeld is, maar dat het de onzekerheden van die persoon zijn. Als het wel negatief bedoeld is, tja dan heb je te maken met een persoon, die niet de mogelijkheid heeft, zichzelf te reflecteren… Das pas zielig!

Kom jij het wel eens tegen , dat je het gevoel hebt dat mensen, die Afgevallen zijn, je als volle man of vrouw anders behandelen?

Ik geloof erin, dat alle lijven mooi zijn, dik of dun!

Liefs Louise

 

 

 

Fatshaming: Dat stemmetje in mijn hoofd is het aller ergste!

Tags

10, 42, acceptatie, afslanken, afvallen, angst, Art!, bbw, beautiful, beauty, bewust, big, bikini, bloggers, blues, body, boek, bron, budget, bully, bullying, column, craving, date, designer, diet, dik, dilemma, DIVA, do, dood, dress, ebay, Elle, Emma Watson, energie, enquete, eten, fat, fatshaming, filosofie, foto, foto's, gedicht, geen, geluk, gezondheid, girl, girls, grote maten, health, help, herinneringen, hip, hot, human, internet, kinder, kleding, lelijk, leven, liefde, light, lingerie, love, low carb, lui, maatschappij, maatschapppij, make-up, man, medium, miss, mode, model, mooi, muziek, negative, nieuws, obesity, ode, online, oordeel, opinie, party, playboy, poetry, positive, preview, real, relatie, respect, retro, rock, sale, sex, shirt, song, sport, sporten, stelling, stemmetje, support, teksten, therapie, tips, to do list, top, trendy, vet, viva, vol, warm, water, waterpolo, white, winter, women, workshop, zelf

 English below…Deutsch unter…

 

Het leven gaat met ups en downs, dat is in mijn leven vooral erg duidelijk, dingen uit het verleden worden vaak niet meteen verwerkt, het kost tijd, het kost nieuwe inzichten die, bepaalde gevoelens weer opnieuw naar boven brengen.

Het onderwerp fatshaming, Is voor mij een onderwerp dat mij uit mijn balans haalt. Berichten online, foto’s, opmerkingen op mensen die zijn afgevallen, of opmerkingen over mensen die vinden dat ze moeten afvallen, alles raakt mij. Maar het ergste is het stemmetje in mijn hoofd!

Mijn fatshaming verhaal, is een verhaal dat begonnen is met doktoren die vonden dat ik voor een kind van mijn leeftijd te dik was. Dat ik al heel vroeg heel lang was en al heel vroeg  een volwassenlijf had, werd daarbij maar even vergeten. Ik moest op dieet 1000 kalorieen per dag was echt genoeg….

Ik kan nu een heel verhaal vertellen over mijn dieetleed en de manier waarop al die diëten me uiteindelijk dik maakte. Ergens is dat verhaal niet meer interessant, ik ben het zat om te moeten uitleggen waarom ik dik ben. Het is zo en het heeft geen excuses meer nodig, toch…

Het feit blijft dat ik vanaf een hele jonge leeftijd de stempel te dik op me had, terwijl ik nu terug kijk en bedenk dat ik helemaal niet dik was! Dat maakt me nog steeds boos en verdrietig, waarom werd niet gewoon gezegd dat ik mooi was zoals ik was dat ik goed was en dat ik er mocht zijn. Dat ik in die tijd mijn lange haren kwijtraakte en er een blonde kroeskop voor terug kreeg deed niks voor mijn eigenwaarde ik voelde me dik en lelijk.

Dat gevoel is nooit meer weg gegaan en ja daar kan ik om janken. Natuurlijk zie ik de mooie kanten van mezelf Ik zeg mijn lief, dat ik blij ben dat hij die exclusieve smaak heeft, waardoor hij mij en alles wat ik ben prachtig vind. Zelf kan ik dat niet begrijpen. Ik ben namelijk niet zoals het moet zijn.

Het fatshamende stemmetje in mij, is dusdanig goed opgevoed, dat het precies weet, wanneer ik zwak genoeg, onzeker genoeg ben, om het te horen en het te geloven. Ja, ik ben nog steeds mijn sterkste martelaar, niet alleen omdat ik dik ben, maar ik ben ook lelijk, althans dat verteld dat stemmetje mij!

Als je dan al dik bent, heb dan in ieder geval het lijf en het gezicht dat je mooi maakt, dikke billen een taille en een mooi gezicht, ik heb geen van alle! Althans, dat is de mening, van mijn fatshaming vriendinnetje, die soms dagen achter elkaar op me aan het inpraten is.

In mijn leven is na mijn pubertijd niet zoveel goed gegaan, helaas heb ik een ziekte waar ik heel duidelijk mee om moest leren gaan. Het heeft 15 jaar geduurd voordat ik dat een beetje onder de knie had.

Daarnaast had ik overal mensen om me heen die me vertelde dat ik nooit liefde zou vinden, want ik was te dik, nooit een goede baan zou krijgen, want ik was te dik, dat ik af moest vallen want anders was ik niet goed genoeg in mijn sport, dat ik niet geopereerd werd aan kapotte kruisbanden want ik was 2 kilo te dik. Zo zijn er nog wel wat voorbeelden/

Ik heb letterlijk, amper mijn hoofd boven water kunnen houden; ik had de meest vreselijke vriendjes, die mijn negativiteit, op hun eigen manier, konden benadrukken, want iets beters dan dat, had ik niet verdient.

Dik zijn, heeft letterlijk mijn leven verpest , maar inmiddels weet ik dat het niet zo zeer het dikker zijn was, het was vooral; de manier waarop ik iedereen op me in lied praten, waarop ik mensen die me naar beneden haalde geloofde , hoe ik probeerde te veranderen, hoe ik dieet op dieet deed , met alleen een grote lading eetbuien als resultaat. en uiteindelijk hoe ik overal afgewezen werd , dat er nergens iemand was die me wilde helpen met mijn eet probleem, want men begreep het niet. (misschien dat slachtoffers van fatshaming wel een heel ander soort behandeling nodig hebben meer gebaseerd op acceptatie van jezelf en je verleden)

Fatshaming, heeft jaren lang mijn leven bepaald, niet alleen de fatshaming uit mijn omgeving, maar het constant naar beneden halen van mezelf. Het heeft lang geduurd voor ik daar klaar mee was. Ik denk dat mijn ziekte fatshaming was, en niet eens zo zeer depressief.

Ik was niet alleen daarmee klaar, ik was klaar met mijn depressiviteit, met mijn afhankelijkheid van andere mensen, mijn zielige kant en mijn onmacht. Ik besloot van de ene op de andere dag dat gelukkig zijn een keuze was en dat het niet uitmaakte wat er met me gebeurde, wat ik tegenkwam of wat ik had meegemaakt, het leven wordt bepaald in het hier en nu en hoe je met deze zaken omgaat.

Ik besloot dus letterlijk anders te gaan kiezen.

ik koos niet meer voor; verkeerde mensen om me heen, maar zocht naar mensen die mij werkelijk raakten, op een positieve manier

ik koos niet meer voor; veel eten, maar een maagverkleining door een maagband (niet dat het heeft geholpen, maar das een ander verhaal)

Ik koos niet meer voor; zielig in een hoekje kruipen, maar actief dingen doen, die me een goed gevoel gaven, zo ben ik op zangles gegaan en ben heel veel gaan schilderen, 2 dingen die mijn hart hebben

Ik koos niet meer voor; onmacht, maar ik wilde mijn leven letterlijk weer in handen nemen. Mijn grootste wens was een kindje krijgen, maar mijn grootste angst was mijn kindje opzadelen met mijn probleem en dus was er een hele boel werk te verrichten voor dat ik daar klaar voor was.

Kiezen voor geluk; is niet kiezen wat je op korte termijn gelukkig maakt, het is kiezen voor een toekomst op lange termijn! Kiezen voor een ander leven maar, vooral voor een andere instelling.

Door te kiezen voor geluk, leerde ik ook omgaan met mijn fatshaming vriendinnetje in mijn hoofd, ze kreeg minder en minder vat op me. Ik werd ook sterker en sterker en in die tijd inmiddels meer dan 10 jaar geleden ben ik Mooie Grote Vrouwen begonnen, ik wilde mijn verhaal vertellen, had een uitlaat klep nodig, een manier om voor mezelf duidelijk te krijgen hoe ga ik met mezelf om.

10 jaar geleden en ik heb zoveel bereikt, ik ben gelukkig, heb een man die me geweldig vind en heb een droom van een zoon, die inmiddels 5 jaar oud is!

10 jaar ben ik aan het leren mezelf te accepteren, aan het bewust worden dat ik er mag zijn en dat ik ben wie ik ben, Dat ik mooi ben op mijn eigen manier, Dat ik mensen inspireer, aanmoedig en een goed gevoel kan geven, dat ik mag delen, eerlijk delen wat ik voel, ook de mindere kanten, want dat is het leven!

Toch het feit, dat mijn fatshaming vriendinnetje nog steeds vat op me heeft, dat er zoveel vreselijke herinneringen zijn, die ze me toe kan werpen, dat ik me nog steeds afvraag; waarom ik dit moet doorstaan. (Welke zin heeft het leven en ja das ook een ander verhaal)

Fatshaming heeft me kapot gemaakt, maar het heeft me ook doen opstaan, heeft me op de barricaden laten klimmen, op weg naar een eigen manier van leven. Wij, jij en ook ik, alle vrouwen die zich naar hebben gevoeld door wat een ander vond, wij allemaal hebben het recht, om ook gelukkig te zijn. Fatshaming heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.

Nare ervaringen kun je vaak niet in een keer verwerken , of in 2 keer , of vaker, misschien zullen de nare momenten uit mijn leven, nog vele jaren terug komen en me teisteren, acceptatie gaat met ups en downs , net als het leven. Nu even een down en straks weer een up. Life sucks, maar ik heb in ieder geval geleerd gelukkig te zijn.

Heeft Fatshaming ook jouw leven geraakt? Misschien wil je er over vertellen?

Liefs Louise

English

Life goes with ups and downs, that is very clear in my life, things from the past are often not processed immediately, it takes time, it takes new insights that bring certain feelings back up again.

The subject of damping, Is for me a topic that takes me off my balance. Messages online, photos, comments on people who have lost weight, or comments about people who think they should lose weight, everything touches me. But the worst is the voice in my head!

My fatsaming story is a story that started with doctors who felt that I was too fat for a child of my age. The fact that I was very tall at an early age and had a grown-up body very early on, was forgotten. I had to diet 1000 calories per day was really enough ….

I can now tell a whole story about my dietary disorder and the way in which all those diets eventually made me fat. Somewhere that story is no longer interesting, I’m tired of having to explain why I’m fat. It is true and it does not need excuses anyway, anyway …

The fact remains that from a very young age I had the stamp too thick on me, while I look back now and remember that I was not fat at all! That still makes me angry and sad, why did not I just say that I was beautiful as I was that I was good and that I was allowed to be there. That at that time I lost my long hair and got a blond head in front did not do anything for my self-worth. I felt fat and ugly.

That feeling has never gone away and yes I can cry about that. Of course I see the beautiful sides of myself. I tell my dear, that I am glad that he has that exclusive taste, so he loves me and everything I love. I can not understand that myself. I am not as it should be.

The decent voice in me is so well educated that it knows exactly when I am weak enough, uncertain enough to hear and believe it. Yes, I am still my strongest martyr, not only because I am fat, but I am also ugly, at least told that voice to me!

If you are already fat, then at least have the body and face that makes you beautiful, thick buttocks a waist and a beautiful face, I do not have any! At least, that is the opinion, of my fatshaming girlfriend, who is sometimes talking about me for days on end. In my life not much went well after my adolescence, unfortunately I have a disease that I had to learn very clearly. It took 15 years before I had a bit of control. In addition, I had people around me who told me that I would never find love, because I was too fat, would never get a good job, because I was too fat, that I had to fall because otherwise I was not good enough in my sport, that I was not operated on broken cruciate ligaments because I was 2 kilos too thick. There are still some examples / I literally, barely keep my head above water; I had the most awful friends who could emphasize my negativity in their own way, because I did not deserve anything better than that. Being fat, literally ruined my life, but now I know that it was not so much thicker, it was mainly; the way I talk to everyone in my song, where I believed people who pulled me down, how I tried to change, how I dieted, with only a big load of binge eating as a result. and finally how I was rejected everywhere, that there was no one who wanted to help me with my eating problem, because they did not understand. (maybe victims of fatshaming need a very different kind of treatment based on acceptance of yourself and your past) Fatshaming, has determined my life for years, not just the courage from my environment, but the constant downward pull of myself. It took a long time before I was done with it. I think my illness was just a smile, and not so depressed. I was not only ready with that, I was finished with my depression, with my dependence on other people, my sad side and my impotence. I decided from one day to the next that being happy was a choice and that it did not matter what happened to me, what I encountered or what I had experienced, life is determined in the here and now and how you deal with these matters handles.

So I decided to choose differently literally.

I did not choose anymore; wrong people around me, but I was looking for people who really touched me, in a positive way

I did not choose anymore; a lot of food, but a stomach reduction due to a gastric band (not that it helped, but a different story)

I did not choose anymore; pitifully crawling into a corner, but actively doing things that made me feel good, so I went to singing lessons and started painting a lot, 2 things that have my heart

I did not choose anymore; impotence, but I wanted to literally take my life back in my hands. My biggest wish was to have a baby, but my biggest fear was to saddle my child with my problem and so there was a lot of work to be done before I was ready.

Choosing for happiness; is not choosing what makes you happy in the short term, it is choosing a long-term future! Choosing a different life, but especially for a different institution.

By choosing for happiness, I also learned how to deal with my fatshaming girlfriend in my head, she got less and less affected me. I became stronger and stronger and in that time more than 10 years ago I started Beautiful Big Women, I wanted to tell my story, needed an exhaust valve, a way to get clear for myself how do I deal with myself.

10 years I am learning to accept myself, to become aware that I can be there and that I am who I am, That I am beautiful in my own way, That I inspire, encourage and give people a good feeling, that I may share, share honestly what I feel, also the lesser sides, because that is life!

Yet the fact that my girl still has me, that there are so many terrible memories that she can throw me, that I still wonder; why I have to endure this. (What sense does life and yes tie have a different story)

Fatshaming broke me, but it also caused me to get up, let me climb on the barricades, on the way to a different way of life. We, you and also I, all women who have felt after what someone else thought, we all have the right to be happy too. Fatshaming made me who I am today.

You often can not process unpleasant experiences at once, or twice, or more often, maybe the unpleasant moments of my life will come back for many years and afflict me, acceptance with ups and downs, just like life. Now a down and soon an up. Life sucks, but at least I have learned to be happy.

Has Fatshaming also touched your life? Maybe you want to tell about it?

Love Louise

Deutsch

Das Leben geht mit Höhen und Tiefen, das ist in meinem Leben sehr klar, Dinge aus der Vergangenheit werden oft nicht sofort verarbeitet, es braucht Zeit, es braucht neue Einsichten, die bestimmte Gefühle wieder aufleben lassen. Das Thema Dämpfung ist für mich ein Thema, das mich aus dem Gleichgewicht bringt. Nachrichten online, Fotos, Kommentare zu Menschen, die abgenommen haben, oder Kommentare über Menschen, die denken, sie sollten abnehmen, alles berührt mich. Aber das Schlimmste ist die Stimme in meinem Kopf! Meine fette Geschichte ist eine Geschichte, die mit Ärzten begann, die meinten, ich sei zu dick für ein Kind in meinem Alter. Die Tatsache, dass ich in jungen Jahren sehr groß war und sehr früh einen erwachsenen Körper hatte, war vergessen. Ich musste 1000 Kalorien pro Tag zu mir nehmen war wirklich genug …. Ich kann jetzt eine ganze Geschichte über meine Ernährungsstörung erzählen und darüber, wie all diese Diäten mich schließlich fett gemacht haben. Irgendwo ist diese Geschichte nicht mehr interessant, ich bin es müde zu erklären, warum ich fett bin. Es ist wahr und es bedarf sowieso keiner Ausrede … Die Tatsache bleibt, dass ich von einem sehr jungen Alter an den Stempel zu dick hatte, während ich jetzt zurückblicke und daran denke, dass ich überhaupt nicht fett war! Das macht mich immer noch wütend und traurig, warum habe ich nicht einfach gesagt, dass ich so schön war wie ich, dass ich gut war und dass ich dort sein durfte. Dass ich zu dieser Zeit meine langen Haare verlor und einen blonden Kopf vor mir hatte, tat nichts für mich selbst. Ich fühlte mich dick und hässlich. Dieses Gefühl ist nie weg und ja, ich kann darüber weinen. Natürlich sehe ich die schönen Seiten von mir selbst. Ich sage meinem Schatz, dass ich froh bin, dass er diesen exklusiven Geschmack hat, also liebt er mich und alles, was ich liebe. Ich kann das selbst nicht verstehen. Ich bin nicht so, wie es sein sollte. Die anständige Stimme in mir ist so gut ausgebildet, dass sie genau weiß, wann ich schwach genug bin, unsicher genug, um es zu hören und zu glauben. Ja, ich bin immer noch mein stärkster Märtyrer, nicht nur weil ich fett bin, sondern ich bin auch hässlich, sagte mir wenigstens diese Stimme!

Wenn du schon fett bist, dann hab wenigstens den Körper und das Gesicht, das dich schön macht, dicke Hinterbacken, eine Taille und ein schönes Gesicht, ich habe keine! Zumindest ist das die Meinung meiner fettreichen Freundin, die manchmal tagelang über mich spricht.

In meinem Leben ist nach meiner Jugend nicht viel gelaufen, leider habe ich eine Krankheit, die ich sehr deutlich lernen musste. Es dauerte 15 Jahre, bis ich ein bisschen Kontrolle hatte.

Außerdem hatte ich Leute um mich herum, die mir sagten, dass ich nie Liebe finden würde, weil ich zu dick war, nie einen guten Job bekommen würde, weil ich zu dick war, dass ich fallen musste, weil ich sonst nicht gut genug war mein Sport, dass ich nicht an gebrochenen Kreuzbändern operiert wurde, weil ich 2 Kilo zu dick war. Es gibt noch einige Beispiele /

Ich halte buchstäblich meinen Kopf über Wasser; Ich hatte die schrecklichsten Freunde, die meine Negativität auf ihre Weise betonen konnten, weil ich nichts Besseres verdient habe.

Fett zu sein, hat buchstäblich mein Leben ruiniert, aber ich weiß jetzt, dass es nicht so viel dicker war, es war hauptsächlich; So wie ich mit jedem in meinem Lied rede, wo ich Menschen glaubte, die mich runterzogen, wie ich versuchte mich zu ändern, wie ich mich ernährte, mit nur einer großen Ladung an Essattacken. und schließlich, wie ich überall abgelehnt wurde, dass es niemanden gab, der mir mit meinem Essproblem helfen wollte, weil sie es nicht verstanden. (Vielleicht benötigen die Opfer von Fatshaming eine ganz andere Art der Behandlung, basierend auf der Akzeptanz von dir und deiner Vergangenheit)

Fatshaming, bestimmt seit Jahren mein Leben, nicht nur das Respekthalten meiner Umgebung, sondern auch das ständige Herabziehen meiner selbst. Es hat lange gedauert, bis ich damit fertig war. Ich denke, meine Krankheit war nur ein Lächeln und nicht so deprimiert.

Ich war damit nicht nur fertig, ich war mit meiner Depression fertig, mit meiner Abhängigkeit von anderen Menschen, meiner traurigen Seite und meiner Ohnmacht. Ich entschied von einem Tag auf den anderen, dass Glücklichsein eine Entscheidung war und dass es egal war, was mit mir passierte, was ich erlebte oder was ich erlebt hatte, das Leben ist im Hier und Jetzt bestimmt und wie geht man mit diesen Dingen um Griffe.

Also entschied ich mich, wörtlich anders zu wählen.

Ich habe mich nicht mehr entschieden; falsche Menschen um mich herum, aber ich suchte nach Menschen, die mich wirklich positiv berührten

Ich habe mich nicht mehr entschieden; eine Menge Essen, aber eine Magenverkleinerung durch ein Magenband (nicht dass es geholfen hätte, sondern eine andere Geschichte)

Ich habe mich nicht mehr entschieden; kläglich in eine Ecke kriechen, aber aktiv Dinge tun, die mich gut fühlen ließen, also ging ich zum Gesangsunterricht und begann viel zu malen, 2 Dinge, die mein Herz haben

Ich habe mich nicht mehr entschieden; Impotenz, aber ich wollte mein Leben buchstäblich in meine Hände nehmen. Mein größter Wunsch war, ein Baby zu bekommen, aber meine größte Angst war, mein Kind mit meinem Problem zu satteln und so musste ich viel arbeiten, bevor ich fertig war.

Wählen nach Glück; ist nicht die Wahl, was dich kurzfristig glücklich macht, sondern eine langfristige Zukunft! Ein anderes Leben wählen, aber vor allem für eine andere Institution.

Indem ich mich für das Glück entschied, lernte ich auch, wie ich mit meiner fettressigen Freundin in meinem Kopf umgehen musste, sie wurde immer weniger von mir beeinflusst. Ich wurde stärker und stärker und in dieser Zeit vor über 10 Jahren begann ich Beautiful Big Women, ich wollte meine Geschichte erzählen, brauchte ein Auslassventil, eine Möglichkeit, mir selbst klar zu werden, wie ich mit mir selbst umgehe.

10 Jahre lerne ich mich selbst zu akzeptieren, mir bewusst zu werden, dass ich da sein kann und dass ich bin, wer ich bin, dass ich auf meine Art schön bin, dass ich inspiriere, ermutige und den Menschen ein gutes Gefühl gebe, damit ich teilen kann, teile ehrlich, was ich fühle, auch die kleineren Seiten, denn das ist Leben!

Doch die Tatsache, dass mein Mädchen mich immer noch festhält, dass es so viele schreckliche Erinnerungen gibt, dass sie mich werfen kann, frage ich mich immer noch; warum muss ich das aushalten? (Welchen Sinn hat das Leben und ja Krawatte haben eine andere Geschichte)

Fatshaming hat mich gebrochen, aber es hat mich auch dazu gebracht, aufzustehen, mich auf die Barrikaden klettern zu lassen, auf dem Weg zu einer anderen Lebensweise. Wir, du und auch ich, alle Frauen, die nach dem gefühlt haben, was jemand anderes gedacht hat, wir alle haben das Recht, auch glücklich zu sein. Fatshaming hat mich zu dem gemacht, der ich heute bin.

Du kannst unangenehme Erfahrungen oft nicht sofort, oder zweimal oder öfter verarbeiten, vielleicht werden die unangenehmen Momente meines Lebens viele Jahre zurückkommen und mich quälen, Akzeptanz mit Höhen und Tiefen, genauso wie das Leben. Jetzt ein down und bald ein up. Das Leben nervt, aber zumindest habe ich gelernt, glücklich zu sein.

Hat Fatshaming auch dein Leben berührt? Vielleicht möchtest du davon erzählen?

Liebe Louise