Tags
acceptatie, bbw, dik, in, lijf, maatschappij, mens, ssbbw, stroom, tegen . de, vol, zelf, zwemmen
Ik dacht altijd dat acceptatie in jezelf zit, een state of mind, een berusting misschien. Een manier om om te gaan met dat wat is, of een manier om anders naar jezelf te leren kijken. Het ja ik ben mooi, is niet iets dat van mij afspat (al vind mijn lief van wel :D). Of ik het nu ben, of niet is irrelevant , althans in mijn ogen, Het gaat meer, om de tevredenheid met mezelf.
Dik zijn is een rouw proces. Afscheid nemen , leren begrijpen, een constant, wat als gevoel. Zo was het altijd voor mij en in verschillende blogs heb ik gezocht naar antwoorden daarop, of manieren om dat te leren, (Kijk onder het stukje psyche voor meer blogs hierover)
Op dit moment maak ik iets mee, dat mijn kijk op acceptatie zit van binnen, toch wel flink verandert.
Ik ben van een extreem overgewicht lijf, een ssbbw (super size big beautiful women) naar een dikke vrouw gegaan. Ik zelf heb het niet zo door, ik voel me het zelfde, heb dezelfde issues, vind mezelf net zo mooi, alleen misschien meer mezelf. Maar heeft dat te maken met gewicht? dat kan ook de b12 prik doen.
Anyway, mijn buitenkant is veranderd, laatst zei iemand, “als ik je zie lopen zie ik een heel ander persoon”. Grappig dat dat voor mensen zo is, terwijl ik me alleen maar mezelf voel.
Ik ben misschien minder dik, maar voor de maatschappij, lijk ik ineens meer menselijk.
Voorheen werd ik gemeden, maakte weinig mensen oogcontact en als er dan al contact was, waren het vaak mensen die elkaar aanstoten, naar me keken en begonnen te lachen, Heel suggestief, maar gaf me toch altijd een naar gevoel. Mensen kwamen niet naast me zitten, namen me niet serieus, leken te doen alsof ik ze niet zou begrijpen.
Tegenwoordig is dat anders, ik werd me hiervan bewust toen ik bij een concert was. Waar ik normaal gemeden werd, (boog om me heen) wilde iedereen ineens precies langs me lopen, zelfs wanneer ik de gang bewust afsloot kwamen ze nog langs. Daarnaast, werd er door meerdere mensen oogcontact gemaakt. Dat is voor mij een gek gevoel, dat was al lang gelden, natuurlijk kan ik bedenken, dat ik zelf veranderd ben, of dat ik in een andere omgeving was, maar met meer dingen merk ik het, ik wordt positiever benadert.
Daardoor heb ik het gevoel, dat er een soort wenselijk dik is in de maatschappij, een gewicht of omvang van dik zijn, die tegenwoordig makkelijker geaccepteerd wordt, maar dat, wanneer je boven een bepaalde maat komt, dat mensen nog steeds veel moeite met je hebben.
Ik kan me er natuurlijk voor afsluiten, maar ik kan het er ook over hebben, met jou, Want ik vraag me af hoe jij dat ervaart, is er een wenselijk voller lijf en een grens waar het niet meer geaccepteerd wordt?
Maar boven al is het voor jou ook zo dat wanneer je het gevoel hebt dat de maatschappij tegen je is, je niet accepteert, je niet serieus neemt, dat zelf acceptatie dan nog een stukje moeilijker is, want het is vechten tegen de stroom in.
Dat zijn mijn gedachten vandaag, zelf acceptatie gaat ons allemaal aan, het wel en niet accepteren is een heel normaal gevoel, ik ken het niet anders. Bij volle vrouwen en minder volle vrouwen. Zelf acceptatie is prachtig, ik heb bewondering voor de vrouwen , die dat volledig lijken te bereiken. Voor mij is het een struggle met ups en downs, en elk beetje informatie, elk stukje wat we met elkaar delen, kan er voor zorgen dat ik het een beetje beter onder de knie krijg.
Hoe ziet jouw zelfacceptatie er uit?
liefs Louise
